Hypsibius dujardini

Hypsibius dujardini[1]
(Doyère, 1840)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Podkrólestwo	Bilateria
(bez rangi)	pierwouste
Nadtyp	wylinkowce
Typ	niesporczaki
Gromada	Eutardigrada
Rząd	Parachela
Rodzina	Hypsibiidae
Podrodzina	Hypsibiinae
Rodzaj	Hypsibius
Gatunek	Hypsibius dujardini
Synonimy
Hypsibius murrayi Marcus, 1929[2] Macrobiotus breckneri Richters, 1910[2] Macrobiotus lacustris Dujardin, 1851[2] Macrobiotus murrayi Richters, 1907[2] Macrobiotus palustris Dujardin, 1851[2] Macrobiotus samoanus Richters, 1908[2] Macrobiotus tetradactylus Lance, 1896[2] Macrobiotus ursellus Della Valle, 1915[2]
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Hypsibius dujardini – gatunek niesporczaka, nazwany na cześć francuskiego biologa Félixa Dujardin^[3]. Jest mezokalcyfilny (średnio wapieniolubny), eurytermiczny i higrofilny^[4]. Żywi się głównie bakteriami^[5]. Tworzy często zgrupowania jednogatunkowe (19,6%)^[4].

Wszystkie lądowe gatunki należące do Eutardigrada wykształciły zdolność radzenia sobie w trudnych warunkach środowiskowych poprzez zapadanie w anabiozę (kryptobiozę). W tym stanie mogą przeżyć wiele lat w szerokim spektrum temperatur: zarówno w bardzo wysokiej (nawet ponad 100 °C) jak i bardzo niskiej (bliskiej zera absolutnego). Są wówczas także odporne na promieniowanie rzędu 570 000 rentgenów. W czasie suszy organizmy te mogą przejść w stan anhydrobiozy, w którym pozostają czasami nawet wiele lat, czekając na poprawę warunków środowiska^[6]. Tworzą wówczas beczkowate stadia spoczynkowe o mocno zredukowanym metabolizmie^[5].

W 2007 roku Hypsibius dujardini został uznany za nowy organizm modelowy^[3][7]. Wówczas zaczęto sekwencjonować jego genom, który (w wersji haploidalnej) został oszacowany na ok. 75 MB. Gatunek ten jest „optycznie czysty”. Dużo jego wewnętrznych struktur jest widocznych pod zwykłym mikroskopem świetlnym, co sprawia, że jego fizjologia jest łatwa do obserwacji. Jego kultury mogą być zamrożone przez wiele lat, a wielkość genomu i częstotliwość rozmnażania są dodatkową zaletą w oczach badaczy^[7].